Deze ochtend was ik al vroeg in het bos om een wandeling te maken. De keuze viel op een rondje van ongeveer vijf kilometer dat ik regelmatig loop, rondom het Galgeven. Veel mensen weten niet eens van het bestaan van dit stuk bos. Het is van Brabants Landschap en de meeste toeristen gaan wandelen in de bossen van Natuurmonumenten. Ik had het bos dan ook helemaal voor mij alleen, want ik ben niemand tegengekomen.

Het gebied van het Galgeven grenst aan dat van Ter Braakloop. Vroeger werd het ook wel het Berghven genoemd. Het ven ziet er mooi uit, maar is sterk verontreinigt geweest, doordat het begin 19e eeuw lang is gebruikt als water om wol in te vollen door de textielfabrikant Van den Bergh. Vollen is het doen krimpen van weefsel om het zwaarder en sterker te maken. In deze tijd stond er een windvolmolen aan het ven en waren er huisjes voor de arbeiders. Hier is helemaal niets meer van terug te vinden. Alleen enkele vreemde, aangeplante bomen (linde en zomereik) geven de plek aan waar de kleine nederzetting was te vinden, aan de noordzijde van het ven. Door het vollen kwamen er hoge concentraties cadmium en aluminium in het Galgeven, waardoor de zuurgraad zo hoog werd, dat er geen planten meer in konden leven. In opdracht van Brabants Landschap is er in 2005 een 130 meter diepe put gegraven met een pomp die kalkrijk grondwater in het ven pompt. Hierdoor moet de zuurgraad in het ven langzaam afnemen en hopelijk komen de planten (oeverkruid, biesvaren en waterlobelia) hierdoor terug. Er groeit nog wel kleine zonnedauw. In de kleinere vennen rondom het grote van groeien wel waterdrieblad en moerashertshooi.

Er heeft in vroegere tijden ook een galg bij het ven gestaan, vandaar dus de naam. Het Galgeven is met 30 hectare één van de grootste vennen van Oisterwijk.

Er zijn in de loop van de tijd ook veel mensen verdronken in het ven, dit komt door het kwelwater, grondwaterplekken die het hele jaar door dezelfde temperatuur hebben. Dit veroorzaakt kramp bij zwemmers. Op deze plekken is het ijs ook dunner, dus ook gevaarlijk voor schaatsers. De steen die sinds enkele jaren aan de rand van het ven ligt, is een monument voor iemand die in het ven verdronken is.

Bovenstaande tekst komt uit “Brabant in de Ban van Buiten”, een uitgave van Brabants Landschap.

Er lopen verschillende gemarkeerde wandelpaden door deze bossen, maar ik loop altijd mijn eigen rondje. Vroeger lag er een prikkeldraadversperring rondom het ven en kon je er maar op twee plaatsen bijkomen. Nu zijn er meerder paden opengesteld en kun je ook van het Galgeven naar de nabijgelegen Pierenberg lopen, wat ik meestal doe. Wel zijn er enkele, zeer modderige paden op deze route te vinden. Mooie uitzichten zijn er ook genoeg, ik heb  meer dan 100 foto’s van wandelingen rondom dit ven. De foto’s in dit stukje zijn vanmorgen gemaakt. Ik heb ook nog de stiekeme wens om een keer te gaan kanoën op dit ven, maar dat mag eigenlijk niet.