Ik heb mezelf maar liefst 20 NS-wandelingen die ik nog niet eerder heb gedaan ten doel gesteld in mijn Day Zero Project-lijst…what the hell was I thinking when I wrote that… Vandaar dus het cijfer achter de titel van deze blog. De zesde NS-wandeling voor mijn DZP-doel.

De Horsten

Ik heb de alternatieve route gelopen en die was ongeveer 15 kilometer lang (de originele route is 21 kilometer). Start: station Den Haag. Eindpunt: station Voorschoten.

Omdat NS/Prorail heeft besloten om negen dagen lang de hele driehoek Tilburg – Den Bosch – Eindhoven (en station Oisterwijk midden in die driehoek ligt) te gaan werkzaamheden, dacht ik dat ik negen dagen lang niet kon treinreizen. Nader onderzoek leerde mij echter dat er wel treinen vanaf Tilburg vertrokken, de andere kant op. En rijden ook wel bussen vanaf station Oisterwijk naar Tilburg, maar ik heb het niet zo op bussen, ze rijden op rare tijden en eigenlijk ben je op de fiets ook zo in Tilburg (nja, ik vind 7 kilometer niet zo ver, ik begrijp dat er mensen zijn die daar anders over denken).

Dus besloot ik om eindelijk eens die NS-wandeling van Den Haag naar Voorschoten te gaan doen, die stond ongeveer twee maanden geleden al op het programma, maar toen strandde mijn trein al in Breda. Vandaag was het echter omgekeerd en was de trein Tilburg – Den Haag zo’n beetje de enige die gewoon reed. Dus fietste ik naar Tilburg om daar op de trein te stappen. Het was namelijk perfect geocachingweer vandaag: niet te warm, niet te koud. Zonnetje en prachtige wolken.

Het eerste stuk van de wandeling kende ik al wel van eerdere fiets/geocachingtochten. Door het Haagse Bos, dat je vrijwel meteen in loopt, zodra je het station verlaat. Vind ik nog steeds een prima bos. Lekker in de schaduw, maar wel een zonnetje door de bomen heen, zodat je het niet te koud krijgt.  Veel waterpartijen en mooie, hoge bomen. Het schijnt al een heel oud bos te zijn, ik houd wel van de historie. Het was er wel behoorlijk druk, maar logisch op zo’n mooie zondag midden in de zomer. Het Haagse Bos slingert zich kilometerslang door de stad heen.

Ik had eigenlijk al vantevoren besloten dat ik de alternatieve route zou gaan lopen, door de polders tussen Wassenaar en Voorschoten. Reden: omdat ik een obsessieve geocachingjunk ben. Hier lag een trail, precies op de alternatieve route en dat betekende simpelweg caches scoren. Ergens ook wel weer jammer, want de originele route loopt over allemaal landgoederen, waaronder de Horsten, waar de koning en de koningin wonen en waar de wandeling ook naar vernoemd is. Omdat ik het hier best prima wandelen vond, overweeg ik om een volgende keer naar Voorschoten te reizen, om het landgoederenstukje in tegengestelde richting te lopen. En dan kan ik op het splitspunt nog kiezen of ik door de polders terugloop naar Voorschoten of dat ik verder loop naar Den Haag.

Goed, vandaag dus de polderroute. Op het splitspunt vond ik een paddo en met de gegevens van de paddo kon ik een off-set multi oplossen. De route liep over het voormalig jachtterrein van prins Frederik. Dit was eigenlijk verboden voor wandelaars, maar geocachers hadden toestemming. Voelt toch wel een beetje raar, maar op het 0-punt vond ik een keurige cache bij een oude grenspaal met de inscriptie van de cachenaam erop. Later kwam ik er via waymarking achter dat er nog meerdere van deze “grenspalen” in deze streek terug te vinden zijn, want blijkbaar hield prins Frederik er van om zijn terrein af te palen.

Daarna terug naar de gewone wandelroute en dwars door de polders naar Voorschoten. Autovrij, wat heerlijk wandelen is, maar wel heel veel fietsers, dus moest ik alsnog vaak opzij springen. Ik vond de ene, na de andere cache van twee series. De Soldier of Fortune-serie (die er al ligt sinds 2011) heb ik helemaal afgerond vandaag. Leuk verstopt, goed onderhouden en prima te vinden. Ook nog twee caches van de Polderzicht-serie meegepakt, die zijn overigens van dezelfde maker als de SoF-serie. De eerste zou moeilijk te vinden zijn, maar ik zag hem binnen 1 seconde na aankomst onder de brug bungelen. Tja, kanoër hè, ik let op zulke dingen. Ik zat heel lekker op het bruggetje, dus hier meteen maar geluncht. Daarna verder gewandeld langs de overige caches. Er was ook nog een cache, vlakbij de spoortunnel, die Gold Rush heette. Hier kon iedereen het FTF-gevoel ervaren. Volgens de logjes moest je door de brandnetels worstelen. Ik heb het een stukje geprobeerd, maar liep vast op een sloot. Ik was toen al helemaal verwond door alle brandnetels en heb het opgegeven. Spijt, dat ik hier aan begonnen was in korte broek en T-shirt. Dit was geen grappige cache. Misschien in de winter.

De laatste paar caches van de SOF-serie waren beter te doen. Er was ook nog een struincache (maar lang niet zo erg als bij Gold Rush) naar het “graf” van de Soldier of Fortune. Dit was wel echt leuk gedaan. Geen hit-and-run-cache, maar geocaching zoals het oorspronkelijk bedoeld is. Ik houd ervan. Ook de bonus van de serie werd gevonden. Ik had hier geluk, want ik had de serie in tegengestelde richting gedaan: van nummer 5 naar nummer 1. Dus ik dacht dat de bonus te ver uit de richting zou liggen – weer terug voorbij nummer 5. Maar ik had geluk, want de bonus lag dus voorbij nummer 1, omdat mensen normaal gesproken natuurlijk parkeren bij nummer 1 en dan terug moeten lopen naar hun auto. Daardoor kon ik de bonus nu gewoon in een lijn meepakken.

Bij station Voorschoten aangekomen was ik helemaal nog niet moe. Het was dan ook een kortere en vlakkere wandeling geweest, dan vorige week bij Nunspeet. Omdat het ook nog redelijk vroeg was, besloot ik nog een paar caches in Voorschoten zelf te doen. Dat werden er twee. De eerste vond ik niet zo denderend: een heel hek om van alles mee te doen en dan ligt er gewoon een petling weggesmeten onder het aflopende hek. Vind ik apart. De cache lag er al wel enkele jaren. De andere cache was wel leuk: al een oudje uit 2003. Het eerste ei van Pino. Die zat in een putdeksel verstopt, ondertussen al vaker tegengekomen, maar ik blijf het een leuke verstopmethode vinden. Daarna terug gewandeld naar station Voorschoten – nieuw op de of all places-lijst – waar ik niet zo lang hoefde te wachten op de trein. Helaas in Den Haag dan weer wel, maar daar hebben ze wel veel winkels, dus ook dat was te doen. Omdat ik vanaf Tilburg nog terug naar Oisterwijk moest fietsen (7 kilometer), kunnen we stellen dat ik mijn beweging weer ruimschoots heb gehad.

Alle foto’s bij deze blog zijn door mij zelf gemaakt tijdens de NS-wandeling.