Ik heb mezelf maar liefst 20 NS-wandelingen die ik nog niet eerder heb gedaan ten doel gesteld in mijn Day Zero Project-lijst…what the hell was I thinking when I wrote that…? Vandaar dus het cijfer achter de titel van deze blog. Dit is de tiende wandeling voor mijn DZP. Ik loop gruwelijk achter met het plaatsen van verslagen, dus deze wandeling vond al plaats in de zomervakantie: augustus 2017.

Elsterberg

17,5 kilometer (ik maakte hem nog wel wat langer) van station Rhenen naar station Veenendaal West.

Op 21 augustus werd het weer prachtig weer, dus wandelde ik vrolijk verder. Een dag later, op 22 augustus 2017, zouden de Heideroosjes hun 13-jarig geocachingjubileum vieren, maar dit jaar konden we niet op cache-jacht, omdat we allebei moesten werken. Dus moest ik dat vandaag een beetje goedmaken. Ik koos voor de NS-wandeling Elsterberg over de Utrechtse Heuvelrug van Rhenen naar Veenendaal-West. Beiden stations, waar ik ooit al eens eerder ben geweest. Geocaching brengt je op de meest vreemde plaatsen hoor ;>)

Rondom Rhenen is het behoorlijk heuvelachtig, dus ik begon de wandeling meteen in een stijgende lijn. Ik passeerde de ingang van het Ouwehands Dierenpark en kwam bijna in de verleiding om naar de beroemde panda’s Wu Wen en Xing Ya te gaan kijken, maar ik wacht toch maar op een kortingsactie. Overigens ben ik al wel eens in het Ouwehands geweest, maar toen waren de panda’s er nog niet en regende het bijna de hele dag.

Ik wandelende verder over alle (voor mijn gevoel) heuvels rondom Rhenen, met verrassende vergezichten. Ook kwam ik nog ergens een hele rij zonnebloemen tegen, wat er gezellig uit zag. Op een bepaald moment maakte het boerenlandschap plaats voor bos en lange bomenlanen waren het hoofduitzicht van dit gedeelte van de route. Ik maakte een omweg voor een korte multi-cache – de Stokweg – waarbij je moest projecteren. Dat vind ik altijd wel een leuke geocaching-handeling en de cache werd snel gevonden. Meteen weer een travelbug geruild, mijn ruilradius is heel hoog de afgelopen zomer.

Ondanks de hoogteverschillen stond ik voor ik het wist al op de helft van de route. Dat was aan de rand van de vallei Kwintelooyen, een overblijfsel uit de IJstijd. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik een zwak heb voor de IJstijd en dan vooral voor de wolharige mammoet. Officieel ging de route niet door de vallei, maar er lagen wel caches in de vallei en ik vond het er allemaal zeer interessant uitzien, er ging een lange trap naar beneden. Dus besloot ik de route gewoon uit te breiden met een rondje vallei. Nou, die trap was leuk en het was mooi onderin de vallei, maar de caches vielen heel erg tegen. Ze waren moeilijk verstopt en daardoor lastig te vinden, dus uiteindelijk duurde mijn omweg door de vallei twee uur ofzo. Dat was een stuk langer dan ik had verwacht. Voor enkele caches moest ik over wel heel smalle paadjes door de (stekel)bosjes kruipen. Mijn arme benen zagen er wederom niet uit na deze actie. Een andere cache hing op een bepaalde hoogte aan een boomstam, maar was niet, zoals gebruikelijk magnetisch. Als ik me helemaal uitrekte kon ik net het dopje losdraaien en toen viel de logrol eruit. Maar om het geheel terug te plaatsen en het dopje er weer op te plaatsen, had ik twee handen nodig en dat ging niet, omdat ik mezelf ook vast moest houden. Dus dat heb ik toen maar op een andere manier opgelost. Ik ben helaas niet zo heel erg groot (1.70 meter) en dat is al vaak onhandig gebleken met het geocachen. Helaas doe je zo weinig aan je lengte. Er waren ook een paar caches onvindbaar – jammer. En er hing nog een cache hoog in een boom, waar je zonder hulp niet in kon klimmen. Dus ook die moest ik laten gaan, want ik was alleen en had geen hulp die mij de boom in kon helpen.

Het leukste vond ik de earthcache over de IJstijd – ik schreef in mijn log dat ik mijn fantasie de vallei bezaaid met sneeuw en ijs zag en dat er een kudde mammoets rondliep. Blijkbaar kon de maker mijn verbeelding wel waarderen want hij schreef terug dat mijn vragen goed beantwoord waren en dat hij hoopte dat ik het toch een leuke wandeling had gevonden, ondanks het gebrek aan mammoets. De vallei is een populair recreatiegebied, want het was hier druk met mensen die allerlei activiteiten aan het doen waren.

Weer terug bovenaan de rand van de vallei, was ik een stuk of zeven caches rijker, maar moest ik nog wel een kilometer of tien van de NS-wandeling. Dus zette ik er even de pas in. De route was wel heel erg de moeite waard. Over bloeiende heidevelden, door het sneeuwsmeltwaterdal bij Plantage Willem III, een voormalige tabaksplantage (wist niet eens dat we dat in Nederland gehad hebben), door bossen en de hele tijd stijgend en dalend. Af en toe kwam ik mensen tegen, meestal op mountainbikes, soms andere wandelaars. Maar over het algemeen had ik het hele gebied voor mij alleen.

Onderweg passeerde ik nog twee caches. Eigenlijk nog meer, maar die zaten hoog in bomen en ik had geen gereedschap bij om die te pakken te krijgen. De meesten zaten zo hoog, dat ik ze van de grond af niet eens zag zitten. Het laatste stukje van de wandelroute liep over een drukke weg waar de auto’s heel hard reden en ik de hele tijd aan de kant moest springen. Volgens mij had ik eigenlijk een ander pad moeten nemen, maar ik was vanwege een cache (die ik niet kon vinden) een klein beetje van de route afgeweken.

Wel vond ik hier nog de enige ANWB-paddenstoel van de route. Aangekomen bij station Veenendaal-West, wat op een viaduct ligt, zag ik mijn trein over dat viaduct wegrijden…damned, dat ging dus een half uur wachten worden. Omdat ik al eerder in Veenendaal-West was geweest, wist ik nog dat er iets verderop een AH zat. Ik had gruwelijk veel dorst, want mijn Dopper was al lang leeg en op de route was nergens gelegenheid om die bij te vullen geweest. Dus ben ik een grote fles drinken gaan kopen bij die AH en omdat het daar megadruk was, was het half uur al ver om. Het duurt dan best lang voor je met de sprinter in Utrecht bent aangekomen, maar ik ben ondertussen wel zo’n beetje op alle stations van dit traject ooit geweest.

Alle foto’s bij deze blog zijn door mij zelf gemaakt in augustus 2017.