Ik heb mezelf maar liefst 20 NS-wandelingen die ik nog niet eerder heb gedaan ten doel gesteld in mijn Day Zero Project-lijst…what the hell was I thinking when I wrote that…? Het doel is ondertussen vervuld, maar ik heb besloten om de verslagen door te nummeren gedurende de looptijd van mijn DZP.

Meinweg, dag 2

Zo’n 25 kilometer van het stadspark van Brüggen (Duitsland) naar station Swalmen. De officiële route is ongeveer 18 kilometer, maar wij hebben een flink stuk omgelopen voor meer Duitse caches. Later op de dag kregen we daar een beetje spijt van.

De volgende ochtend startte met een ontbijt in het hotel. Ik was een beetje bang dat wij de enige gasten waren en dat dan alle aandacht op ons gericht was. Gelukkig was dat niet zo. Het ontbijt was prima, we kregen zo’n beetje het hele levensverhaal van de Duitse vrouw te horen. Die soms vergat dat wij Nederlanders waren en dan zo snel ging sprechen dat wij het niet meer konden volgen. Want op zich lijken Nederlands en Duits best erg op elkaar, beide talen komen van dezelfde Germaanse grondtaal, geloof ik.

Na het ontbijt gingen wij weer op pad. We liepen terug naar het park om de NS-route weer op te pakken. Hier zou nog een boomklimcache zijn, maar we konden de bewuste boom niet vinden, dus besloten we door te lopen. Al vrij snel maakten we een omweg voor twee caches. Dit waren allebei grote bakken. Eentje met als thema Kerstmis – speciaal voor mijn moeder – en een eentje met als thema paarden, die lag dan ook op de oprit van een manege.

Daarna namen we de beslissing om een eind om te lopen naar het voormalige munitiedepot. Hier zouden we vijf caches kunnen loggen. Het bleek een behoorlijk eind omlopen te zijn, verder dan we van tevoren berekend hadden. Het was een heel apart terrein, teruggegeven aan de natuur, maar je zag nog wel de tankpaden liggen en overal waren “verdedigingswallen” en resten van betonnen bunkers en putten. Heel apart. We kwamen bijna niemand tegen op het terrein. Misschien omdat het maandagochtend was, maar het voelde best wel aan als een desolated wasteland.

Na een heel eind wandelen vonden we de eerste cache in een boom. De tweede lag bij de laatste rails van een spoorlijntje, wat dus erg op het Bels Lijntje of het Halve Zolen lijntje leek. Hier was nog minder van over. Misschien had het ooit in verbinding gestaan met het spoor dat we gisteren passeerden op de Meinweg, maar dat heb ik nog niet kunnen achterhalen. De volgende cache lag bij een put en die had de reputatie om lastig te zijn. Helaas konden wij deze mölchfinger ook niet vinden. We hebben best wel lang staan zoeken, maar die put was best een beetje eng en het hek wat er omheen stond was totaal vervallen.

Er waren nog twee caches over op het terrein. Die lagen aan twee parallelle paden. Vanwege de tijd en de afstand zag ik het niet zo zitten om samen beide paden af te gaan lopen. Het leek mij efficiënter als ik het ene pad zou doen en mijn moeder het andere. Dan zouden we elkaar weer ontmoeten bij de in/uitgang van het munitiedepot, waar de paden samen kwamen. Mijn moeder werd niet heel enthousiast van het idee, maar toen ik de voordelen opnoemde stemde ze toch toe. “Mijn” cache zou in een bunker liggen en mijn moeder zou “Möttis Cache” gaan doen, wat ik had vertaald als Moeders Cache (wat niet klopt). Daarom vond ik dat zij die moest doen. En ook omdat mijn moeder niet in een bunker rond gaat kruipen. Nah, echt gezellig was het niet om alleen over dat desolate terrein te lopen. Ik vroeg me af hoe diep ik die bunker in zou moeten. Nou, dat werd de grap van de eeuw. Er was dus helemaal geen bunker! Blijkbaar was die er wel ooit geweest, maar er was niets meer van te zien of hij zat diep onder de grond en was overgroeid met planten. De cache lag gewoon bij de wortels van een boom. Easy peasy log dus.

Ik beende door naar het einde van het pad. Ik dacht dat daar een bankje stond bij het informatiebord en hoopte daar even te kunnen zitten voor mijn moeder kwam. Helaas was dat bankje een fata morgana, dus ging ik maar op de grond zitten. Binnen 10 minuten kwam mijn moeder al aan lopen. Ook zij had haar cache gevonden, maar dat was een heel avontuur geweest, omdat ze een steil heuveltje moest beklimmen. Ik vond haar een heldin, ook omdat haar pad langer was dan het mijne (zij moest ook nog de hoekjes lopen).

Goed, nu moesten we weer terug naar de NS-route. Die liep langs het riviertje de Schwalm. Daar aangekomen, rustten we even uit op een bankje. Toen scheen de zon nog en dachten we dat de weersvoorspelling met onweer en regen wel los zou lopen. Hadden wij het mooi verkeerd! We liepen verder langs de Schwalm. Het water stond heel laag, dus begon ik voorzichtig over de onder-de-brug cache Durf jij? Die precies op de route lag. Ik had daar zelfs mijn kanosokken voor meegenomen. Mijn moeder had zoiets van: dat zien we daar dan wel.

We liepen door het gebied de Venekoter See. Dit zijn allemaal behoorlijk grote, langgerekte vennen. Ze lijken een beetje op onze Oisterwijkse vennen, maar waren allemaal heel groot, terwijl wij meer kleinere vennen hebben. En toen barstte opeens de regen los. We hadden al een paar keer eerder onze regenjas (mijn moeder) en poncho (ik) aangetrokken, maar dan bleek het iedere keer loos alarm te zijn. Dit keer was het echter ernst. We kregen een complete clusterregenbui over onze hoofden. En dan sta je daar in de facking middle of nowhere met niets in de buurt. Geen schuilmogelijkheden. Geen bushalte of treinstation. Geen café. Schuilend onder een boom zag ik het even helemaal niet meer zitten. Het enige wat je nog kon zeggen, was dat het in ieder geval niet koud was. Omdat de boom niet echt hielp, besloten we maar verder te lopen.

Na verloop van tijd leek de regen minder te worden. We zagen toen een grote schaapskudde, dat was nog wel leuk. En opeens was er de uitkijktoren, die ons beloofd was door de gps’sen (de kaart in de gps geeft dit soms aan). Pas toen ik daar voor stond, beseften we dat we in een gebied waren, waar we vorig jaar november ook waren geweest: het Elmpter Schwalmbruch. Voor de trails van Weg mit dem Speck en Der Mensch bracht Bewegung. Toen vond ik het jammer dat ik het pad niet verder het gebied in kon volgen, vanwege de tijd. Nou, van dat pad kwamen we nu dus af. Het was er regenachtig… Zielig detail is dat in het november ook al regende, toen wij hier waren. Blijkbaar rust er een regenvloek op dit gebied ofzo.

Ik besloot toch de uitkijktoren nog eens te beklimmen. Mijn moeder is in november meegeweest, maar besloot nu om op de grond te blijven. Het was ondertussen min of meer droog geworden, dus we liepen iets vrolijker verder. Ik maakte nog wat foto’s. Met mijn gewone camera. Ik ben beide dagen vergeten om instagramfoto’s te maken met mijn telefoon. De tweede dag ook wel omdat ik geen zin om dat ding op te graven uit mijn rugzak, die onder mijn poncho zat.

Helaas begon het iets verderop weer te regenen. Mijn moeder begon er genoeg van te krijgen en vond dat de route nog eindeloos lang leek. Ik was na mijn klim op de toren juist weer wat opgepept, dus probeerde uit te vogelen hoe lang de route nog was. Toch nog wel een kilometer of vijf/zes. We ploeterden door.

Ondanks dat de afstand ongeveer even lang was, hadden we vandaag veel meer last van onze voeten. Het weer speelde daar vast in mee, mijn schoenen en sokken waren half nat geworden en mijn broek ook. En het was natuurlijk de tweede achtereenvolgende dag van inspanning. Toen de gpx-route ergens niet klopte en we een hele punt extra moesten lopen, baalden we daar allebei nogal van. We waren toe aan even zitten, liefst in een warm café. Misschien hadden we de omweg naar het munitiedepot niet moeten doen. Maar ja, dan hadden we ook die vier extra Duitse founds niet gehad. En we hadden het nu toch al achter de rug. We wisten vantevoren dat er geen escape op deze route zou zijn in de vorm van een bushalte. Eenmaal begonnen, moesten we het afmaken, tot minstens in Swalmen.

Op een bepaald moment liepen we over bomenlanen tussen weilanden en ik dacht daar al eerder gefietst te hebben, toen ik in november een beetje verdwaald was. En we kwamen hier een man met een hond tegen die ons met een vet Limburgs accent aansprak. We waren dus ongemerkt ons eigen land weer binnen gelopen. Dat was toch wel een ding, omdat we nu ons eindpunt gingen naderen.

Maar eerst kwam nog de brugcache. Daar aangekomen begon de zon ineens te schijnen. Omdat ik toch al helemaal nat en klammig was, was mijn enthousiasme om het riviertje in te springen alleen maar toegenomen. Ook hier stond het water niet al te hoog. Mijn moeder vond het wel best. Waarschijnlijk vond ze dit minder eng, dan mijn boomklimactie van een dag eerder. Tenslotte lig ik wel vaker in rivieren met mijn kano. En het spannendste wat er kon gebeuren was dat ik languit in het water zou vallen, maar dat zou eigenlijk alleen maar lachwekkend zijn. Ik trok mijn kanosokken aan (dat zijn een soort slappe schoentjes van neopreen, die meer op sokken lijken, vandaar dat ik ze zo noem. Ik draag deze kanosokken in mijn freestylekano, omdat schoentjes met zolen daar niet in passen), deed de poncho uit, rolde mijn broekspijpen op en stapte de rivier in. Er lagen veel stenen in, dus het liep niet zo lekker met die kanosokken. Onder de brug was de ondergrond wel vlak, dus dat liep wel fijner. Hier was het alleen iets dieper, dus ik hield angstvallig mijn broekspijpen omhoog. De stroming was best stevig, ondanks de lage waterstand. En het water best wel koud. Ik logde de cache en moest toen nog even blijven staan, omdat mijn moeder nog foto’s wilde maken. Ik klom er nu al eerder uit, langs de brugreling omhoog, zodat ik niet weer over al die stenen hoefde te stappen. Mijn moeder had een hele fotoreportage gemaakt en vond mij een held. Ik vond het eigenlijk heel erg grappig en was weer helemaal opgepept. Ik droogde mijn voeten af met mijn T-shirt van de vorige dag en trok wandelsokken en – schoenen weer aan.

Op naar de laatste etappe. Die slingerde nog door een bos, waar het ontzettend modderig was na de regenbui. Daarna kwamen we op een pad langs de buitenwijk van Swalmen. En toen opeens stonden we midden in het centrum van Swalmen. Dat was een beetje onverwacht, want we voelden ons echt alsof we rechtstreeks uit de bush kwamen. En er bleek een eetcafé te zijn, wat open was. Wij zakten neer op het terras en bestelden al het drinken en eten waar we al de hele dag zin in hadden gehad. We aten en dronken alles op, terwijl er een nieuwe regenbui neerkletterde op het afdak van het terras. Er zaten nog meer verregende wandelaars op het terras. Die hadden een etappe van het Pieterpad gelopen. Dus wij waren toch niet de enige gekken vandaag.

Nadat we er weer tegen konden liepen we het allerlaatste stukje naar het station van Swalmen. Dat stelt dus niets voor. En wat ik heel raar vond, was dat er twee perrons waren, maar dat de treinen in beide richtingen stopten op hetzelfde perron. Dat is heel verwarrend. En owh, wat ben ik altijd blij, na zo’n tocht als die van vandaag, dat de trein dan echt opdoemt in de verte. Want ondertussen had ik het heel koud gekregen en ik had alleen die zeiknatte poncho bij. De Arriva-trein bracht ons in een paar minuten naar Roermond, we grapten nog dat we daar te voet toch een stuk langer over zouden hebben gedaan. De aansluiting naar Eindhoven kwam ook vrij snel en daarmee kwamen we ook steeds dichter bij die welverdiende, warme douche.

Alle foto’s bij deze blog zijn door mijzelf gemaakt, behalve die waar ik zelf op sta, die werd natuurlijk gemaakt door mijn moeder.